Tradicija paljenja olimpijskog plamena iz baklje koja je zahvatila cijele kontinente potekla je iz Njemačke. Olimpijsku štafetu izumio je Karl Diem, koji je bio generalni sekretar odbora za Olimpijske igre održane u Berlinu 1936. godine.
Poznati kipar Walter Lemke dizajnirao je prvu olimpijsku baklju. Osvijetljen je ogromnim paraboličnim ogledalom u Olimpiji i prevezen u Berlin za samo 12 dana i 11 noći. U štafeti je učestvovalo 3331 osoba koja je prešla udaljenost od 3187 km.
Kasnije, 1938. godine, njemački režiser Leni Riefenstahl snimio je film o ovoj štafetnoj trci koja se zvala "Olympia".
Tradicionalno su olimpijsku baklju nosili trkači, ali ponekad su se za njeno premještanje koristili drugi načini prijevoza. Prevezen je brodom, avionom, kanuom, pa čak i devom. Na putu do Olimpijskih igara u Melbourneu 1956. godine, bakljonoše su baklju nosili na konjima, dok su se tokom njihovog putovanja u Stokholmu održavala konjička natjecanja.
1976. olimpijski plamen napravio je fantastično putovanje. U Olimpiji je pretvoren u radio signal, a zatim je pomoću satelita prenesen u Kanadu. Tamo je radio signal aktivirao laserski zrak koji je zapalio vatru novih Olimpijskih igara.
Olimpijska baklja takođe je posjetila morsko dno. 2000. godine nosila ga je duž Velikog koraljnog grebena s obale Australije biolog Wendy Craig-Duncan. Baklja je lijepo izgarala pod vodom, zahvaljujući posebnom pjenušavom spoju koji su naučnici razvili posebno za ovaj događaj.
Najduži relej baklje imenovan je širom svijeta. Trajalo je 78 dana i odvijalo se 2004. godine. Olimpijski plamen prenosilo je iz ruke u ruku 11.400 bakljada. Prevalio je udaljenost od 78.000 kilometara. Tokom svjetske štafete s bakljama, olimpijska baklja je prvi put putovala u Afriku i Južnu Ameriku. Proveden je kroz sve gradove u kojima su se ranije održavale Olimpijske igre. Štafeta s bakljom započela je i završila u Atini, gdje su održane Ljetne igre 2004. godine.
